Sosyal yaşamda birbirleri ile hiçbir şekilde ilişki kurmayacak hatta birbirlerine tek bir söz bile söyleme gereği duymayacak insanların gurbette bir de “mahpusta” arkadaş, sırdaş hatta dost olabilmelerinin sebebi; hiç insan olmaması yerine “kötüsü” ile idare etmek yani doğasındaki homo economicus” luğunu konuşturup elindeki ile yetinmesi mi? Yoksam, konu alçak gönüllülük olduğunda “mabadını bir türlü abad” edemeyen insan, kendi kendimize uydurduğumuz ve göğsümüze madalya gibi taktığımız sıfatların anlamının kalmadığı bir yerde, hepimizin aslında aynı ben i Adem olduğumuzun farkına varması mı? Bilinmez dostlar… Heç bilinmez… İkinci Cihan Harbinde, Malatya Hapishanesinde siyasisi, üfürükçüsü, koca katili, vesikalısı… Otuz iki kısım tekmili birden küçük bir dünya anlatılıyor roman boyunca. Kim “suçlu” kim “masum”…. Dostoyevski’ yi hatırlayacaksınız “bu ne yaman çelişki böyle” diyenlerin arasında en başta olan. O dönemde hakim olan, genel kabul gören cahilce düşüncelerle, yaşadığımız dönemde hakim olan, genel kabul gören cahilce düşünceleri karşılaştırdığımızda hiçbir şeyin değişmediğini sadece makyajlarını veya kostümlerini değiştirdiklerini görüyoruz. Cehalet-i Hakimiye değişmez iktidar… Hücresinde bir portresi bulunan Nazım’a karşı aşırı bir sevgi ve saygı besleyen İstanbullu Murat karakteri ( aslında yazarın kendisi ama siz kimseye söylemeyin) aynı Nazım gibi; aç bir insan gördüğünde eline bir kuru ekmek verip “azizlik” mertebesine ulaşmak yerine, bu insan niye aç diye sorduğu için komünist “damgası” yemeyi tercih etmiştir. Ön yargılarımızı portmantoya bırakıp okuyalım Kemal Tahir’i... Unutmayalım,onun yaraları bile merhem değil “ tuzum, tuzum” diyordu… Onun bir vatan derdi vardı “ bin dermana değişmeyeceği”… Yazdıkları damarlarında dolaşan böyle yazarları daha dikkatli okuyup daha dikkatli okutturalım…

Karılar KoğuşuKemal Tahir · İthaki Yayınları · 20201,073 okunma

·

99 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.