MUTLULUK BİR KİBRİT ALEVİDİR BELKİ DE..Kim bilir..
Biz ; atom bombası gibi yeri yerinden oynatsın, kocaman bir ışık saçsın, öncesinde kendine benzemeyen ne varsa yok etsin, her şeyi değiştirsin, çook uzun sürsün gibi ütopik hayallerle onu zihnimizde şekillendirmeye çalışsak da ,aslında ufak ayrıntılarda gizlidir çoğu zaman.
Mutluluk kahkaha atmaz, sessizdir. Gülümser, ısıtır, donatır, yumuşatır..Belki ömrü bir kelebeğinki kadardır ama, onun o olduğunu farkettiğimizde pek de önemi kalmaz bütün bunların.
Mutluluk gizler kendini. Çok sonra geçmişe dönüp baktığımızda, bir zamanlar orada olduğunu anlarız sadece.
Evet, mutluluk bir kibrit alevidir, tek başımıza yakamayacağımız.
Tutuşması için kurutmamızın şart olduğu ıslak bir kibrit çöpüdür..
Tita..
O da böyle yapıyor. Büyük bir karanlığın tam ortasında, içindeki kibrit çöplerini yakmaya çalışıyor. Bağrında kocaman bir kara delikle..
Onurlu bir başkaldırı onunkisi. Biraz acı, bir tutam aşk, koca bir ölçek umut ve direniş.
Doğduğu yerden, mutfaktan, dışarı taşıyor Tita. Yaptığı her yemeğe ruhundan, duygularından, arzularından, korkularından katıyor. Yiyenlere direk geçiriyor bütün hissettiklerini.
Aslında her şey çok daha önceden başlıyor; doğarken sular seller gibi döktüğü gözyaşlarındaki tuzun yemeklerde kullanılmasından.
Yaptığı yemeklerin bazıları kedere boğuyor insanları , bazıları nostaljiye, bazıları aşka.
Her bölümde farklı bir tarif var. Ama bu sevimli ayrıntı, bu kitabı, bir yemek kitabı yapmıyor. Her ölçü bir duygunun, her yöntem bir ifadenin somut şekline benziyor.
Arka planda Meksika Devrimi işlenen bu kitapta, yemeğin sadece yemek olmadığını bir kere daha farkediyorsunuz. Bir kültürün, bir yaşam biçiminin, hatta hatta ona tat veren bir ruhun ifadesi olarak karşımıza çıkıyor.
Gerçekliğin sınırlarını zorlayan yazar ; masal gibi, yıllar süren, tutkulu bir aşk öyküsünün ekseninde yaşanılan her şeyin tadını, bir yemeği tadar gibi gerçekçi bir şekilde ve yöntemle ifade ediyor. Bu, duyguları damağınızda hissetmenizi sağlıyor.
Kartal gözleriyle karşıma dikilen Elena Anne 'yi hiç sevmedim. Tita'nın bağrındaki o kocaman kara deliği onun açtığını düşündüm hep okurken.
Ve Tita'nın içindeki kibrit çöplerini mütemadiyen ıslattığını..
Bastırıldıkça yoğunlaşan, sınırlandıkça çoğalan duyguların alevinde pişen birbirinden lezzetli yemekler, tarifler..simsiyah bir boşlukta büyüyen yalnız bir kız, yaralarını yaralayarak gizlemeye çalışan insanlar, silik bir resimken canlanıp, özne olabilme serüveni..
Hepsi ve çok daha fazlası. :))
Ama en önemlisi, büyülü gerçekliğin zirvesinde müthiş bir son..sırf sonu bile okumanıza değecek.
Keyifli okumalar..:)
