Romalılar asla iyi niyetle anlaşma imzalamamıșlar, imzalamıșlarsa bile bu her tarafı sömürmekten başka bir amacı taşımadığından ortaya koydukları şartlar onları kabul eden devletlerinin çöküşünün başı oluşturmuştur. Mesela askerlerini stratejik mevkilerden çekmeye, ya piyadelerinin sayısını azaltmak ve sınırlamak veya süvari atlarını, fillerini teslim etmeye, Şayet deniz kuvvetleri bakımından güçlüyse gemilerini yakmaya, bazen de kıyılardan uzak yerlere ikamete mecbur bırakılırlardı.
Romalılar bir hükümdarın ordularını perişan ettikten sonra maliyesini de pek ağır sorumluluklar veya bir vergiyle tahrip ederlerdi. Bu tarz bir hareket ise o hükümdarın halkını sıkıntıya sokuyor, onların sevgi ve bağlılığını azaltacak yeni bir zorluk doğuruyordu.
Romalılar, bir hükümdar ile barış yaptığı zaman kardeşi veya çocuklarından birini rehine olarak alırlardı. Bu ise onun idaresine istek ve arzularınca darbeler indirmelerine bir vesile oluşturuyordu.
Ellerinde bulunan rehine, yakınlık itibariyle hükümdarlık makamına aday olanlardan en ileri gelenlerden ise, onunla hükümdarları tehdit ederlerdi. Şayet yakınlığı biraz uzaksa bunu memlekette isyan ve ihtilal ateşini idame ettirmek için bir araç olarak kullanırlardı.
Bir millet, hükümdarına karşı isyan bayrağını açınca. Romalılar onlara '' Roma halkının müttefiki '' unvanını vererek ödüllendirirler ve saldırıdan uzak bir konumda tutarlardı.
Bu suretle, ne kadar büyük ve kuvveti olursa olsun, halkından hatta kendi hanedan üyelerinden bir an bile güvende olan hiçbir hükümdar bulunmazdı.
Sayfa 49 - Köprü kitapeviKitabı okudu
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.