Nuh son anda bileğimi kavrıyor.
- Çok dünya yutmuşsun! Ama oldu işte. Kurtuldun!
Artık sus! Sus ki, altlarından ırmaklar akan evler gerçek olsun. Kilim silkelesin şehir çocukları tahta balkondan. Genç ağaçlar yapraklarını döksün. Gizleyelim mahrem yerlerini ruhumuzun. Sus ki, ipil ipil yağsın yağmur!
Sen yine hayat de adına, ben dallarından ölü serçeler sarkıtan söğüt.
Sayfa 10Kitabı okudu
·
45 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.