Kitabı hiç sevmedim. Sonunda ne olacak merakından okudum diyebilirim . Kitabı sevmememin sebebi içeriğiydi. Yalnız yazarın üslubu baya iyiydi. Felsefik bir romandı. Bu yüzden dikkatli okumak gerekiyor. Bazı düşünceleri sevdim bu yüzden. Hikayeye gelecek olursak, Ada'nın neden Alev'in dediklerine sorgusuz sualsiz itaat ettiğini bir türlü anlayamadım. Yani yazara göre Ada ya da Ada'ya göre kendisi hissiz,ruhsuz biri. İyiye de kötüye aynı şekilde tepki veriyor yani''tepkisizlik''. Ama Alev'e de aşık oluyor. Nedeni aşık olması mı değil mi yoksa Ada da bu işin sonu nereye varacak diye bu işe girdi bana göre gizemli.Etliye sütlüye karışmaz ama Alev gelince tüm dünyası Alev olur. Hani ruhun yoktu canım? Ada ve Alev'in ukalalığı bitirdi beni. Herkesten zeki olabilirsiniz ama bu üstün olacağınız anlamına gelmez. Yazar resmen Ada ve Alev'i yenilmez olarak görmüş ama unuttuğu birşey var onlar çocuk. Mahkemedeki konuşmada Ada bunun aksi olarak bizi çocuk görüyorsunuz yanılıyorsunuz gibi şeyler konuştu da çocuk işte ya.Böyle iradede çocuk görmek bilemiyorum. Ütopik. Neyse. Alev'in hala bu oyunu neden düzenlediğini anlamadım. Kitabı okumuşsun anlaman gerekirdi diye düşünebilirsiniz ama sürekli bir yerlerde Alev birşeyler geveledi durdu Oyun dürtüsü diye anlamadım yani. Gerçekten bu kitabın felsefik bir yönü vardı ve ben anlamadım. Belki anlasaydım Ada gibi düşünürdüm.

Oyun DürtüsüJuli Zeh · Metis Yayıncılık · 200730 okunma

·

141 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

•dandelion wine•