Kitabın ilk 100 küsür kadar sayfasını zerre keyif almayarak okudum. Sebebi ise seksist fikirler, tepeden bakan üslubu ve daha önce Schopenhauer' de de yaşadiğım eleştiriye kapalı önyargısal bir anlatımı idi. Ki entellektuel, eleştirel bir kitap yazarken daha ılımlı ifadeler kullanan yazarlar bana daha yakın geliyor.
Az buçuk arastiran tum okurlar zaten yazarin ünlü sahsiyetlerle görüsen ABD' li bir milyonerin anıları olduğunu biliyordur.
Hiç keyif almadığım ilk bölümde absürd fikirleriyle öne çıkan sözde sanatçılar, bilim adamları veya felsefeci karakterler bana insanoğlunun ne kadar cahil olduğunu hatirlatti. Kitap kesinlikle zamanınin ötesinde değerlendirilemeyecek fikirler içeriyor. O kısımlar bana bugünkü sartlar altinda cok sıkıcı ve hatta biraz bayağı geldi.
Ilk kitabın sonlarina dogru ve sanirim 30 yıl sonra yazdıgı 2. Kitapta Papini ergen asiliğini nispeten atmış olacak ki daha evrensel, insanlığa eleştirel bir bakış sunan yazılarla karşıladı beni. Bu bölümleri baştaki keyifsizligimi unutarak keyifle okudum.