Yalan hayatta en nefret ettiği şeydi. Her şeye tahammülü vardı ama yalana yoktu. Beni her durumda affedebilirdi fakat eğer yalan söylersem hiç şansım yoktu. Bunlar hep onun laflarıydı. Onun ezberlenmiş cümleleri... "Sabahları kahve içmeden kendime gelemiyorum," lafı kadar samimiyetsiz ve sinir bozucu. Kahve içmeden kendine de gelir. Yalana tahammül de eder. Olduğu kişiyi değil, olmak istediği kişiyi anlatıyor sadece. Amerikan filmlerinden ödünç alışmış laflar bunlar. Ama ben onu tanırım, "Ayrılmak istiyorum, " deseydim, konu gereksiz yere uzayacaktı. Kısır sorgulamalar, kırıcı suçlamalar, kulak uyuşturan telefon konuşmaları, boş laflar, anlamsız tespitler, açıklamalar, açıklatmalar... "Yalan söyledim" dedim, konu kapandı. Bitti. Bıçakla kesilmiş gibi...
Sayfa 81 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
·
9 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.