BİR GÜN KALIR GECEYE
Gün yorgun, gün yalnız, gün bitmiş
Karalar bağlamış kendine üzülür
Maskeleri bir bir düşmüş insanlığın
Sönmez yinede içindeki umudu
Sussa, gece biter başında konuşur
Üşüse, örter üstünü gece
Korksa yine onu gece korur
Ne çoklar haykırışta birikmiş
Işığa hasret gözler, karanlıktan körelmiş
Cahilliğin izi bu, neslen yürür gidermiş
Ve günden geceye akan ırmaklar
Dert olur bir bir gözlerime akar
Tutamaz kendini yalın ayak duygular
Haykırır ölümleri insanlığın üstüne
Hangimiz dokunur oldu vicdanen kendine
Kaçımız düşünür oldu geç olmadan günü
Çocukluğunu hatırla öyle bak hayata
Neyin telaşı bu neyin kavgası neyin hırsı
Aynı gökkubbe; toprağı bir, oksijeni bir,
Yaşamayı bilsek dünya ne çok güzelleşir
İçlerinde denizi taşımayan kitleler
Okyanus aksın içlerinden ister
Bir elmaya sebep ki çocukları döver
Bilmez ki o bahçe kaç çocuk görmek ister
Uzatma ziyan olursun derler
Bir gün kalır geceye birde keder
Yorgunsun, bitkinsin, yalnızsın çocuk
İçi deniz taşımaz kitleler
Senin içindeki okyanusları görmezler
Gece aç, gece soğuk, gece ölmüş çocuk...
Mustafa DEMİR