BİR GÜN KALIR GECEYE
Gün yorgun, gün yalnız, gün bitmiş
Karalar bağlamış kendine üzülür
Maskeleri bir bir düşmüş insanlığın
Sönmez yinede içindeki umudu
Sussa, gece biter başında konuşur
Üşüse, örter üstünü gece
Korksa yine onu gece korur
Ne çoklar haykırışta birikmiş
Işığa hasret gözler, karanlıktan körelmiş
Cahilliğin izi bu, neslen yürür