Rainer Maria Rilke’nin ‘İyi ruhlara adak’ kitabını kitap seçimlerini severek takip ettiğim abimin (
Necmettin TARKAN) okuma listesinde görerek aldım. 20. yüzyıl dünya modernlerinin önde gelen isimlerinden biri olan Rilke ile tanışmam bu vesile ile oldu. Bu kitapla şiiri çok sevmeme rağmen; dünya şiir mirasından payıma düşeni hiç de almadığımı, hep anadilimde şiirler okuduğumu farkettim. Çeviri şiirlerin asıl yazıldığı dilde uyandırdığı hissiyatı tam olarak veremediğini hâlâ düşünsem de; düşündüğüm kadar da yavan kalmadığını anladım. Rilke, bu kitapta derlenen şiirlerinde Prag’daki, Bohemya’daki insanların günlük yaşantılarını, bölgenin doğasını, evleri, yapıları, kilise ve manastırları işliyor. Ölüm ve hüzün çokça karşımıza çıkıyor dizelerde. Tarzını, kitabın önsözünde gözüme ilişen bir mektubundan yapılan alıntıda daha iyi anladım. Mektubun bir kısmı şöyle: “ Aşk şiirleri yazmaya özenmeyin, herkesin pek aşinası olduğu, pek alışılmış biçimlerden kaçın, hepsinden zordur bunlar çünkü.. kimisi nefis denecek yığınla şiirin elde bulunduğu bir alanda özgün eserler yaratabilmek büyük bir gücü, olgun bir beceriyi gerektirir. Dolayısıyla genel temalardan kurtulup, günlük yaşamınızın temalarına sığınınız; hüzünlerinizi, isteklerinizi, geçici düşüncelerinizi, herhangi bir güzelliğe karşı duyduğunuz inancı anlatınız.”
Tam da böyle dizeler okudum, ‘alışılagelmiş’e verdiğim minik, farklı bir mola oldu benim için, merak edenlere iyi okumalar.
·
72 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.