Çocuklarımızın, kendi sorumsuzluk ve hatalarının acı veren sonuçlarını yaşamalarına izin vermeliyiz.
Sayfa 196Kitabı okudu
··
81 görüntüleme
Said Bey bana göre doğru,eğer bir çocuk sorumluluğunun sonucuna katlanmaz bu yükü onun yerine ebeveynleri alırsa, çocukta sorumluluk duygusunun gelişmediğini düşünüyorum...Beğendiğim için paylaştım :)
Özellikle bir çocuğun önce birey olduğunu kabul edip, onun fikrinin önemli olduğu konusunda yüreklendirip sorumluluklarını yerine getirip getirmediğini gözlemlediğimizde, sevgi ile çocuğu suçlamadan sadece davranışının bilincine varmasını yaşına uygun bir dil ile anlattığımızda belli bir zaman sonra kendi sorumluklarını üstlenecektir. Günümüzde bir çok anne farkında olmadan çocuğunun tüm sorumluluğunu üzerine alıyor Sümeyye Hanım ilgisizlikten çok sanki sevgi de bir dengesizlik var gibi. Bu da daha çok ilkokul döneminde oluyor sonrasın da ise ebeveyn çocuğa sorumluluklarını hatırlatsa bile geç kalınmış oluyor...
Esengül, sorumluluk almayan bir çocuk yetişkin hayatında da sorumluluk alamıyor ve dolayısı ile karar vermekte zorlanıyor. Çevremizde bunu sıklıkla gözlemleyebiliyoruz canım :)
Bende yurt dışında yaşayan biri olarak burada şahit olduğum bir kaç olayı paylaşmadan geçemeyeceğim :) Genellikle markete gittiğimde burada bir çok türkün ve arabın markette çocukları bir şey istediğinde hemen itiraz etmeden aldığını ve kimi zamanda o ürünün parasını henüz ödemeden markette ambalajı açıp tüketmeye başladıklarına şahit oldum. Ebeveynlerin bu davranışı çocukta aslında yanlış olan bir şeyi doğruymuş gibi algılamasına neden oluyor. Bu nedenle olsa gerek ki bir çok türk ve arap çocuk burada markete gittiklerinde ellerini uzattıkları herşeye sahib olacakmış algısına sahib oluyorlar. Sırf çocuklarının bağırmaması, ağlamaması için istedikleri herşeyi ellerine veriyor ebeveynleri.
Diğer yandan ülkenin yerli vatandaşları (bu arada burası bir iskandinav ülkesidir) ne yapıyorda çocukları alışverişteyken uslu duruyor diye zaman zamanda düşünmüşümdür, ta ki 10-12 yıl kadar önce şahit olduğum bir olaya kadar. Olay şu; Bir gün markete gittim, alış veriş yaparken çığlık çığlığa bir çocuk sesi duydum, "istiyoruuuuummmm" diye bağırıyordu. Sesin geldiği yöne doğru gittiğimde gördüğüm şuydu, çocuk bir oyuncak istiyor ve annede bu oyuncağı almayacağını söylüyordu. Çocuk yerlere yattı tepinmeye başladı, kadına o an acıdım açıkçası, fakat kadın hiç tavrını bozmadan çocuğu kolundan tuttuğu gibi yerden kaldırdı ve "o oyuncağı almayacağım, mutfak alışverişi için geldik ve bu değişmeyecekte, şimdi anladın mı" dedi ve çocuk ağlamaya devam edincede kadın yine tutumunu değiştirmedi ve tıka basa doldurduğu market arabasını oracıkta bıraktı ve çocuğun kolundan tuttuğu gibi evin yolunu tuttu. Bu çocuk sizce bir sonra ki market alış verişinde aynı şeyi yapar mı? Elbette yapmaz. 1 hafta sonra aynı anne ve çocuğu markette gördüm, çocuk bir çikolata aldı eline ve annesine "bunu alabilir miyiz?" diye sordu, ve annesi hayır dediğinde de sessizce çikolatayı yerine koydu.
Şimdi siz söyleyin, yukarıdaki örneklerden hangisini siz uyguluyorsunuz ya da uygulamak isterdiniz?
Bu yorum görüntülenemiyor
Ben ikisinin ortasın da bir anneyim Said Bey :) Yurt dışında o kültür ile büyüdüğüm için iki kültürden de payidarım :))
Bu yorum görüntülenemiyor
Bununla birlikte onları hayata hazırlarken yalnız bırakıldığını hissetmemeleri gerekir. Bu ikisinin ayarını ancak bir çocuk sahibi olunca ablayabileceğiz sanırım.
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.