Sonu belirsiz biten kitapları sevmiyorum ama sevgili Yekta Kopan yazınca işler değişiyor. O kadar sarsıcı, yakıcı, duygudan duyguya sürükleyen satırlardan sonra o havada kalan son, bana hiç de boşlukta kalmışım duygusu yaşatmıyor. Kendisini geç tanımakla birlikte kalemine müptela olduğum bir yazar Yekta Kopan. Ben ona olan hayranlığımı yazdığım bir yerde hemen bu kitabın önerisi geldi. Çok da isabetli olmuş çünkü yine çok beğendim. Kitap beni içine çekti ve her bir duyguyu yaşattı. Öyle ki okuduğum yerde empati yapmaya bile başladım. Yok baş karakterle değil, onun yerine geçip kızkardeşiyle, babasıyla. Hoş baba ile giriştiğim empati olayında başarılı olduğumu söyleyemem. Hatta kaval kemiğine tekme atma isteği bile duymuş olabilirim. Kitabın konusunu başlarda bir kızın dramı diye düşünsem de, bireye indirgemeden, yazar detaylı yazmamış olsa da, her karakterin öyküsünü derin derin okumuş gibi hissettim. Baş karakter Müzeyyen'in zihninden geçenler, düşündüğü kişiyle ilgili verdiği ufak detaylar, o karakterin yaşamını bir başka bölümde okumuşum hissi oluşturdu. Sırf 'Aile Çay Bahçesi' nde değil yazar bu duyguyu, bu düşünceyi her kitabında bana yaşatıyor. Bir çok bölümde boğazım tıkandı, zihnim bulandı. Hele bir yeri var ki, sanki şok eden bir haber almışım gibi kalakaldım. Tabii ki okuyanlar hemen anlamıştır. Yazarın geçmiş, şimdiki an veya hayalleri bölümler arasında karma şekilde yazması da başka bir büyülü etken benim için. Kurgu yazabilme yeteneğim olsa tam da Yekta Kopan tarzı olmasını isterdim. Kısmet değilmiş ama onun kalemini tanıdığım için çok şanslı olduğumu düşünüyorum. Yazarın tarzını bilenleriniz için şiddetle, tanımayanlarınız için de; fırsatı bu kitabına vermeniz önerisi eşliğinde, hepinize bol kitaplı günler diliyorum.

Aile Çay BahçesiYekta Kopan · Can Yayınları · 20182,096 okunma

·

67 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.