Paşa'nın bir mektubundan
Yaʽnî yazı masamda sağ ilerideki resmine bakarak gözlerini okurum.
O güzel baygın gözlerin bana bakmıyor söylemiyor. Âh bilsen şöyle gözümün içine bana ne düşündüklerini anlatacak bir resmine ne kadar ihtiyâcım var. Fakat buradaki kadar tabîʽî ve sana benzer olmalı daha doğrusu sen olmalısın? Âh! Hâin beni üzmek için susuyorsun değil mi?
Bilmem bundan ne lezzet duyuyorsun? Emînim yanımda olsan şimdiki hâlime pek üzdüğüne pişmân olurdun. Ne ise yine yolu şaşırdım. Bu gece seninle tatlı tatlı görüşmek isterken, yine hayâtıma yol verdim, olduğu gibi kâğıda geçirdim. Ne yapayım?Elimde değil sana karşı olduğum gibi görünmekten başka elimden bir şey gelmiyor. Rûhum yavrularım ne hâlde? Âh! İlk mektûbun beni ne güzel avutmuş idi onu bilmem kaç yüzüncü defʽa okudum. Fakat son postadan beri onu da elime almıyorum.
Çünkü gözüm zarfa erişince aʽsâbım bozuluyor sinirleniyorum. Nâciye beni böylece hastalar hastası ettin. tedâvî etmelisin yoksa ölürüm bütün mevcûdâtımla seni kucaklar öper yavrularımla berâber Allâhˈa emânet ederim.
″Enver″in
·
43 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.