Pencereden dışarıya takıldı gözleri. İlginç bir şey göremiyordu; ne neon ışıkları, ne kızarmış patates reklamları ne spor alanları, ne sarhoşlar, ne köşe başında çene çalan fahişeleri, ne polis arabaları, ne çığlık, ne kahkaha, ne evsiz barksızlık, ne yoksulluk, ne nehir, ne rock salonları, ne tehlike, ne gelip geçen ve atlanan otobüsler, ne metro tünelleri, ne çöp, ne kaos. İnsanların orada yaşadıklarını gösterecek hiçbir şey yoktu...
Hiçbir şey !!! Ölmek gibi bir şeydi bu...