inanılmaz bir üslup kullanılan güzel roman. Harika diyaloglar, akıcı bir dil, müthiş göndermeler ve ince espriler. 200 küsür sayfalık romanın tamamı sanki bir manzum eser gibi okunuyor ve hemen de bitiyor.
Kitabın son 2 3 cümlesi metrelerce yüksekten kafanıza düşen bir tuğla etkisi yapıyor. Aslında ilk defa duyduğumuz şeyler yazmıyor kitabın sonunda ama Murat Uyurkulak nasıl yapmışsa yapmış işte.
''Olsun dedi Tefail, yine de kardeştirler.''
