Resûlullah'ın odasına girdim. Örtüsüne sarılmış bir halde hasırın üzerine uzanmış yatıyordu. Altında hasırdan başka bir şey yoktu. Yanına oturdum.
Kalktı. Bir de ne göreyim, vücudu hasırın izleriyle doluydu. Merak içinde odayı incelemeye başladım. Bir köşede bir kap içinde yemek için saklanan bir avuç arpa, bir başka köşede de karaz yaprağı ve bir de duvara asılmış tam tabaklanmamış bir deri vardı. Odada başka bir şey görünmüyordu; ne bir yiyecek, ne de bir giysi vardı. Duygulandım; dayanamadım gözlerim yaşardı. Üzüntüm çok ağırlaştı, kendimi tutamadım; ağlamaya başladım. Yüzüme baktı 'Ömer neden ağlıyorsun?' dedi. Düşüncemi saklamadan söyleme
ihtiyacı hissettim; 'Ey Allah'ın Resûlü! Neden ağlamayayım? Baksana hasır her tarafına iz yapmış. Üzerinde elbise, altında örtü olarak şu gördüğüm kumaştan başkası yok. Odada ise yiyecek olarak sadece şu gördüklerim var. Kayser ve Kisra zenginlikler içinde yaşarken, Allah'ın Resûlü ve sevgilisi olmana
rağmen senin evin ise işte bu' dedim. 'Üzülme Ömer! Onlar kral, ben ise peygamberim. Ben ancak bir kulum. Kulun oturduğu gibi oturur, kulun yediği gibi yerim' dedi.
(Hz. Ömer)
·
11 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.