Kitap önceleri arapsaçıydı daha sonra Fonseca’yı anlamaya başladım. Karakterlerin çokluğu, olayların düğümü..aslında bir tür vermek istediği felsefi metnin anlaşılması için yapılan biçem. Kuru bir tadı yok, cümleleri okurken tekrar geri dönmek bile bana zevk verdi.
Olayları, karakterleri tek tek ele alabilecek konuşabilecek kadar doluyum ancak uzun bir yorum olmaması açısından kısa bir derleme yapacağım. Okuduğum roman bir felsefe metniydi. Kaçış-çıkış yolu arama-yıkım-kimliksizleşme-bireyin kim olduğu gibi aslında klasik kurgu ve kurgu dışı konuları şaşırtıcı bir kurgu ile vermiş. Fonseca’nın güncele dair, tarihe, sanata, edebiyata vs.bilgilerini aktarışı muazzamdı. Yazarın donanımı eleştiriye kapalı bence. Sanatın hukukla ilişkisini, hayatla ilişkisini okura düşündüttürüyor. Sanatçılara da gönderme yapıyor siyasi akımlara da. Dante/İlahi Komedya’dan etkilenerek kurduğu cümleleri defalarca okudum o yüzden de uzun soluklu bir okuma oldu benim için.
