"Amok; kör kütük, istifini bozmadan ve bitkin halde uzun süre oturur. Sonra birden ayağa fırlar, palasını alır ve caddeye fırlar...Sağa sola sapmadan burnunun dikine koşar, devamlı ileriye...Nereye gittiğini bilmeksizin...Yoluna çıkan insan ya da hayvan olsun elindeki aletle yere serer ve kan sarhoşluğu onu daha da saldırganlaştırır...Ağzından köpükler gelir, bir deli gibi ulur...Fakat koşar, koşar, koşar, artık sağa ve sola bakmaz, sadece kulakları tırmalayan keskin sesiyle kanlı kamasıyla burnunun dikine dehşet saçarak koşar... ta ki kuduz bir köpek gibi vurarak öldürülene ya da ağzı köpürerek kendi başına yere düşüp ölene kadar." Aslında bu cinnet haline zaman zaman hepimiz yakalanıyoruz. Hırslarımız gözümüzü kör ettiğinde ya da herhangi bir şeye tutulup kaldığımız da hepimiz birer Amok Koşucusuna dönüşüyoruz. Yine Zweig'in 'bir küçük fıçıcık içi dolu turşucuk' kitaplarından birinde kendimden çok şey buldum. Az ama öz

Amok KoşucusuStefan Zweig · Puslu Yayıncılık · 2020112,3bin okunma

·

8 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Beyaz