Yediveren, yılda birkaç kez meyve veren veya çiçek açan bitkiye deniyor. Anadolu'nun yedi farklı şehrinden yedi öğretmen bir araya gelerek yedi öyküyle bizlere güzel bir meyve verdiler. İsimleri "Yediveren" ama anlattıkları tek: Anadolu. Öyle kalem malem de kullanmamışlar. Kullandıkları yürekleri... . Kitapta önce "Anadolu'nun Ayak Sesleri"ni duyuyoruz Ömer ve Mevlüt'ün peşinde. Şehit anası Feden'in hayatını Aşık Halil'den dinliyoruz. Karacası'nın üstünde, yaptığı iyiliğe karşı hediye kabul etmeyen, burnu baloncuklu Ali'yi tanıyıp "aşene" ve "hayat"ı öğreniyoruz. . Tarlada domates yetiştiren bir aile babasının iç "Muhasebe"sini duyuyoruz sonra, ailesinin geçimini nasıl sağlayacağını düşünen babanın karşısında çiftçiden daha çok kazanan aracılara, tüccarlara kıza kıza... . "Pirinç Akıllı" Vahide'nin Birsen'e hasretine ortak oluyoruz. Onlar birbirine sarıldıktan sonra ayrılırken biz de oradaki baba gibi gözümüzün nemini siliyoruz. . Kardeşini okutmak için mücadele veren, bu uğurda babasını bile karşısına alan Hikmet'le övünüyoruz. Soner okusun diye biz de onunla çabalıyoruz. . Havva Nine'yi ziyaret ediyoruz sonra. Kırılan radyo için çocuklara kızıyoruz. Köyden ayrılırken burnumuzda "Toprak Kokusu"yla dilimizde Haluk Levent'in "Hasretler ayrılıkla başlar" şarkısıyla uzaklaşıyoruz. . Büzgülü'ye de yolumuz düşüyor. Hani o gençlerin küçük diye terk ettikleri, sığamadıkları köye. Öğretmenimizi bekliyoruz biz de. "Annesiz iki kuştuk, birbirimize kanat olup uçtuk." sözünü kazıyoruz zihnimize. . "Anadolu'nun Melekleri"ni görüyoruz. Melekler görünür mü demeyin. Görünüyor işte. Hem de bir sürü var. Anadolu'nun anaları onlar. Kendi çocuklarının yanında yüreklerine çocuklarının arkadaşları için de yer açan melekler. Buradan da "Sevdikleri ölünce insan onları toprağa değil kalbine gömüyor." cümlesini atıyoruz heybemize. . Velhasıl kelam, yedi farklı öykü de olsa tek şey var.. Anadolu'yu görüyoruz, yaşıyoruz o yedi yürekle beraber.