Bu kitap, yağmurlu bir günde , daha dört günlükken bir ekmek fabrikasının bahçesine terk edilmiş masum bir çocuk olan Leyla'nın gerçek hikayesini anlatıyor bizlere.
Öncelikle gerçek hayat hikayeleri beni hep çok etkilemiştir. Bizim sıradan hayatlarımızın yanında böyle yaşantıların da var olduğunu görmek insanı gerçekten etkiliyor.
İşte Leyla ablamız da dünyanın karanlık tarafına doğan sayısız insandan sadece bir tanesi. Daha dünyaya gözünü açar açmaz kendisini yetimhanede bulmuş, sayısını unutacak kadar dayak yemiş, hayatı boyunca küçük de olsa hep sevgi aramış. Dünyaya gelişinden beri hiç sevgi göremediğinden, kendisine az da olsa ilgi gösteren herkese kendini kaptırmış ve sorgulamadan, her şeye rağmen güvenmiş. Önünde sonunda sırtından bıçaklanan taraf hep o olmuş. İşin en kötü yanı ise, bu günlerde arkasında duracak kimseyi bulamamış. Tüm bunlar sonucunda ise kendini sadece annesini bulmaya adamış bir insanın hikayesini okuyoruz bu kitapta.
Bu kitap aslında insana çok şeyler anlatıyor. En önemlisi de birçok gencin beğenmediği ebeveynlerinin yokluğunun insanda nasıl derin izlere yol açabileceği.
Bu ülkede sayılamayacak kadar çok Leyla var. Bu yüzden bir yetim gördüğümüzde en azından onu anlamaya çalışalım, ona sevgi gösterelim. Zira onlar için bu dünyada sevgiden daha kıymetli hiçbir şey yoktur.
"Hayatta bir çocuğun gülüşünden, bir de annenin sevişinden daha sahici bir şey yoktur."
