Çok uzun zamandır ruhumu böyle besleyen bir kitap okumamıştım. Beni tamamladı, ağzımda düğüm olan sözcükleri açtı anahtarlarla tek tek. Bu kitabı yaklaşık iki üç sene önce aldım. Şu an hayatını kaybetmiş, çok sevdiğim bir insanın önerisiydi. Hemen okumaya çalıştım. Zamanı değilmiş sanırım çünkü okuyamadım, okudum ama anlamadım, anladığım yerleri de kendimle bağdaştıramadım. En sonunda rafın bir köşesine koydum. Hatırlıyorum da öneren kişiye bundan bahsedememiştim. Aldım ama anlamadım ne yazıyor diyemedim. Şimdi ölümünden ne kadar zaman geçti. Şu an anladım demek isterdim ona. Geç kalmışlık kadar insanı yoran bir duygu var mı bilmiyorum. Ancak, bence bu kitabın bir zamanı var. O zaman gelmeden okunursa pek anlaşılmıyor. Doğru insan doğru zaman gibi bir mesele. Benim için doğru zaman gelmiş ki bu kadar etkilendim üç sene önce hiç anlamadığım bu kitaptan. Anlat deseler kitabın konusu ne deseler anlatamam, orası doğru. Öyle bir kurgu zinciri yok bunda. Hikâyenin ortasında Rapunzel de katılıyor Peter Pan da. Öyküdeki kopukluklar, hikayedeki eksikliklerle ilgilenmemeli bu kitabın okuyucusu. Neden dolaba girdi şimdi, ama nasıl oradan oraya gidiyor, nasıl ortaya çıkmış bu şimdi değil konu... Alttaki anlamlarla, metaforlarla ilgilenmeli okuyucu. İnsanın yaşamdaki amacı, insanların birbiriyle iletişimleri, ilişkileri, geriye dönüş ve değişme arzusu... Kitap sonuna geldiğimde bu bahsettiğim, bende hissettirdiği duygulardan başka bir şey kalmıyor aklımda, ama zaten bu da yazarın istediği şey bence. Kitabın başında ve sonunda dediği gibi, bu "bir anlatma yeri" Mungan için ve anlatıyor. Alışılmadık yollarla olsa da anlatıyor. Anlamak veya anlamamak tamamen okurun elinde, bilgisinde, isteğinde. Okurda gerekli anahtar varsa, anlatma yerinin kapısını da açıyor. Ve eğer hazırsanız, kapının arkasında sizi çok güzel öyküler bekliyor. İyi okumalar dilerim.

Dokuz Anahtarlı Kırk OdaMurathan Mungan · Metis Yayıncılık · 2017345 okunma

·

124 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

ezgi