Hani bazı eserler için "eleştirmenleri çaresiz bırakan eser" diye tanım yaparlar ya bence aslında bu da öyle bir şey... İçimden eleştiri yazmak geliyor ama nereden başlayacağımı da bilemedim. Narsist bir baba hayal edin. Büyük ihtimalle gençliğinde ziyadesiyle ezilmiş ve geldiği noktalara zor da olsa bir şekilde gelmiş. Hatta o kadar zor gelmiş ki kendisine yeni ihtişamlı bir geçmiş yazıyor ve çocuklarına karısına kendisini kahraman gibi gösteriyor. İşin doğrusunu anlayabilecek olan karısını sindirip evin içine hapsettiğinden onun eski hallerini bilebilecek daha doğrusu ona geçmişini hatırlatabilecek hiç kimse yok. Annesinin evdeki hapis günlerinde ona eşlik eden, dolayısıyla naif olarak yetişen oğlu, acımasız toplum içerisine entegre olmakta başarısızlık çekerek fazlasıyla harcanır. Kaderin cilvesidir ki ilk tokatları da babasının toplum nezdinde güçlü olduğu dönemlerde büyüyen ve kendisini üstün bir babanın evladı olarak seçilmiş kişi, doğuştan güçlü olarak gören küçük kardeşinden yemesi de toplum içerisindeki yalnızlığını değiştirilemez olarak kabul etmesinin en temel dayanak noktası oluyor. Kabul görmemek de denmez aslında buna. Gerçek hayattan kopuk izole bir hayat yaşamasının zaruri neticesi. Tabi en sonunda kardeşi de batağa sürükleniyor. Tabi sonrası malum hikaye, erkek olamadan bir kadına aşık ol ve hayatın kaysın. Bilindik hikayeyi bilinmedik şekilde okumak isteyenlerin okumak isteyeceği bir eser…

OsmanAyfer Tunç · Can Yayınları · 20204,807 okunma

·

6 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Cengiz Toraman