Roma'nın aşırı gururlu ama bir o kadar da kibirli ismi Caius Marcius'un, tek isteği ülkesi için savaşıp, zaferler kazanmaktır.
Kazandığı zaferlerden ötürü halkın kahramanı olan Marcius, zaman ile ülkenin liderlik koltuğuna getirilmesini hedefler.
Halka karşı yaptığı konuşmalarda sürekli sivri dilli çıkışlarıyla onları aşağılar bir tavır sergiler.
Marcius'un kahramanlığını kabullenemeyen muhalifler bu süreçte halkı galyana getirerek ülkeden sürülmesine sebep olurlar.
Gururuna yediremeyen Marcius, düşman tarafına geçip ülkesine savaş açar.
Haliyle kendi üzücü sonunuda yazmış olur.
Demokrasilerde halkın "Demogog"lar tarafından nasıl kolayca manipüle edilebildiğiyle birlikte, halkın dürüst yöneticiler yerine kendilerini kandıran yöneticileri tercih ettiğini anlatıyor.
Eser aslında bir savaştan çok bir milletin dramını anlatıyor.
Bu tragedyada: Coriolanus'un açık sözlü oluşu, halka karşı duyduğu nefretini saklamayıp söylediği ve insanları kandırıp bir yerlere gelmektense, kendinden ödün vermeden bir yere gelmek istemesi eserin en sevdiğim özelliği oldu.
Gerçek hayatta olduğu gibi sinirlerimi tepeme çıkaran faktör ise; halkın fikirlerinin çok çabuk değişmesi ve cahillikleri oldu.
Shakespeare'n diğer tragedyalarına nazaran gölgede kalmış bu eserini çok beğendim.
Olaylarla beraber insan karakterlerini de gayet güzel tahlil ediyor.
Herkesin okuması gerektiğini düşünüyorum ve kesinlikle tavsiye ediyorum.
