Kitaptan anımsadığım bir yer var, Hitlerin iki kez ağladığına dair bir şeydi, birisi annesi öldüğünde diğeri de savaş bittiğinde.. Bunu hatırlamamaki sebep o dönem ülkemin de bir savaşa girmesi ve bundan çok fazla insanın mutlu olması hatta kutlamalar yapılmasıydı. Sonra her birimizin içinde birer Hitler olabileceğini düşünerek içimin ürperdiğini hatırlıyorum. Çünkü haberlerde başkasını vuran askerlerin nasıl mutlu olduğunu gördüm, birbirlerine sarılmışlardı mutluluktan. Daha çok korktum ve kanımın çekildiğini hissettim. Evet savaştı evet meşru müdafaa denilebilirdi. Ama bir insan dünyanın en kötüsü bile olsa öldürüldüğünde öldüren nasıl sevenebilirdi. Savaş kazanıldığı için sevinilebilir belki çünkü kazanılmış bir savaş savaşın bittiği anlamına gelir artık kimse vurularak ölmeyecektir. Ama bir insan öldürmek asker bile olsan, karşındaki düşman bile olsa sevinilecek bir şey olmaktan çıkmalı. Şimdi sizin yazdığınız incelemeyi okurken bu korkuları tekrar hatırladım. Hepimizin potansiyel Hitler olduğunu tekrar hatırladım. Yanlışı başkası üzerinden görmek hep daha kolay olmuştur.