Her şeyden daha fazla karşımıza çıkan, biz kendimiz bebekken ve çocukken bize verilenlerdir. Eğer nasıl yetiştirildiğimizi ve ondan kalan mirası incelemiyorsak, o da döner gelir ve bizi kemirir. Kendinizi, "Ağzımı açtım ve sanki annem konuşuyordu” gibi cümleler kurarken bulabilirsiniz. Tabii ki eğer onların söyledikleri kendinizi istenen, sevilen, güvende hisseden bir çocuk olarak hissettirdiyse, bunda hiç sorun yok. Ama genellikle söylenenler, bunun tam tersini gösteriyor. Karşımıza çıkanlar ise özgüven eksikliğimiz, kötümserliğimiz ve savunmalarımız gibi duygularımızı bloke eden şeyler ve duygularımızın içinde boğulma korkumuz olabilir. Veya, özellikle çocuklarımızı anlama zamanı geldiğinde, onlara dair bizi sinirlendiren şeyler, onlarla ilgili beklentilerimiz veya onlar adına duyduğumuz korkularımız olabilir. Biz, bir milenyum kadar geçmişi olan ve gelecekte de kim bilir nereye kadar uzanan o zincirdeki tek halkadan başka bir şey değiliz ne de olsa.
·
61 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.