Hər kəs bir-birini başa düşür. Əla. Elə isə niyə hər kəs həyatında ən azı bir dəfə "heç kim məni anlamır", "heç kim məni anlamayacaq ifadəsini işlədir?
Hayatımın tam bir bataqlığa bənzədiyini hiss eləyirdim. Gündən-günə batırdım. Nələrisə düzəltmək üçün elədiyim hər bir cəhd mənim daha da dərinə batmağıma qoyulan sərmayə idi. Köhnə dar və qayğısız balaca həyatım üçün darıxırdım.
İnsanlara nifrət eləyirəm. Onların həmişə mənə qarşı haqsızlıq elədiklərini düşünürəm. Ancaq heç vaxt yekun qərara gələ bilmirəm. İçimdə şəxsiyyətsizlik hiss edirəm.
Heç nə yaxşılığa doğru getmir. Uşaqlıqda hər kəs Şaxta baba nağılına inanır. Yeni il gecələri ürəyində hədiyyə arzulan ilə yatır. Böyüdükcə cəfəngiyyat olduğunu anlayır. Yeniyetmə dövrdə müqəddəs sevgi xülyalarıyla alışıb yanır. Bir müddət sonra onun da xəyal etdiyi qədər müqəddəs olmadığını anlayır. Sadəcə, qarşılıqsız sevilmək həzzini yaşamaq, seksual həzzini təmin etmək, eqo balansını doldurmaq üçün insanların gözəl don geyindirdiyi bir oyun olduğunu anlayır və tüpürür. Son dayanacaq isə yalnız dini inanclar qalır. Ürəyinin bir köşəsində sığınıb Allaha dua etmək. Bununla ürəyində yaranmış boşluğunu doldurmaq.