Hatice Uçar
@haticeucar
Anadolu Hukuk’ 22
28 Temmuz
106 okur puanı
Kasım 2019 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Zamanlar geçtikçe hiçbir şey bilmeyeceğini, bu dünyâya, sâde hayran olmak için gelindiğini öğrendi. Bilmenin âlâ derecesi bilmemek, ilmin gâyesi de ilimsizlikmiş.
Bir kitap okudu
96 syf.
·
Puan vermedi
Tan yerinde bırakıp son efkarlı gecemi Kırmalıyım bir sevda uğruna kelepçemi
Okur Takip Önerileri
Bir kitap okudu
275 syf.
·
Puan vermedi
Aşk şimdiki zamandadır, her zaman, şimdiki zamanda; zaman da şimdiki zaman olur aşkla.
Bazen küsmek iyi gelir insana. Başkalarına küsmek kendine dönmektir, kendine sarılmak, kendini sevmektir. Kendi dikenleri batar insana böyle anlarda. Yine de bu dikenlerin battığı yerden akan kirli bir kandır, aktıkça arınır insan.
Mücadele ettiği zaman insan mücadele ettiklerini güçlendiriyor. Bunu anladıktan sonra bıraktım mücadele etmeyi. Bir şeylere karşı olmak değil, bir şeylerden yana olmak öne çıkmalı.
Zararlı şeydi şu aşk dedikleri. İnsanları bir hayalle zehirliyorlar. Aşk diye hayal mahsulü bir şey yaratmışlar; herkes onu arıyor, bulduğunu sanıyor.
Neden bazı insanların yüzü manalıdır, bazılarının değildir? Dedikleri gibi, içleri yüzlerine mi yansır gerçekten? Bazı insanlara neden hemen ısınırız da, başkalarından uzak dururuz?
Bilinmezi bilmeyi kim ister? Ben bilineni açığa çıkarırım en fazla. Sana söylediklerimi sen de biliyor olmasan sana bir şey demez ki söylediklerim.
Çağımızda aşk sadece olmadığında, yokluğunda varlığına inanabildigimiz bir şey değil miydi ?
Hiçbir şeyin zamanı hiçbir zaman gelmeyecekse, yok olmanın yokmuş gibi olmanın insanı üzmeyeceğini fark ediyordu
Başka türlü bir şeydi istediği. Kelimelerle anlatılamayacak, iki insan arasında kendiliğinden hissedildiğinde yaşanabilecek bir şey belki.
Hiçbir şey değişmese de, hiçbir şey yapmamaktan iyidir konuşmak
O kadar güveniyorsun ki içten içe kendine… Başkalarının ne dediğinin, ne düşündüğünün hiç önemi yok. Onlar seni yenilmiş, yarışı bırakmış sansalar bile onlara öyle olmadığını, hatta tam tersinin doğru olduğunu söylemeye çalışmıyorsun.
Dünyayı düşününce minicik bir nokta sayılacak şehirde bile yalnızdı. Şehrin uğultusunu bastıracak ikinci bir ses yoktu. Kendini korumak zorundaydı. Aslolan buydu, başka bir şey değil. Kendini korumak zorunda olduğunu idrak edenlerin tutturduğu bir düzeni vardı dünyanın. Ona uyacaktı, uyumalıydı.