Başkalarını çok fazla düşünen bir kimse, kendisini unutur.
Stefan Zweig
Kalbi de nefret hapsetti bir odaya.
Oda karanlık, korkarız karanlıktan,
O kadar güçlü bir nefret sardı ki etrafı,
Korkularımızı bile görmedik.
Hisler nefrete büründü,
Biz nefrete büründük.
Karanlıkta, korktuğumuz o karanlıkta bile;
Nefrete yenik düştük,
Aydınlık toparlayamaz artık bizi,
En korkuncuna alıştık ya bir kere!
Okur Takip Önerileri
Unut, çünkü bunları çok düşünürsen insanlara kızmak ve belki, sonunda onlardan nefret etmek zorunda kalacaksın.
Yoldaki bakışlar soğuk,
insanlar soğuk,
yüzler soğuk,
kalpler soğuk,
mevsimlerde suç bulma öyle.
seni seviyorum deme inanırım,
yalan olduğunu bal gibi bilirim ama yine de inanırım.