Geleneksel "son"ların aksine ,artık öykü "son"ların da her şey çözüme kavuşmuyor,çatışmalar bitmiyor.Hatta kimi öyküler bizzat çözümsüzlüğü hedefliyor ve hiç beklenmedik bir anda bitiveriyorlar.
Ama bu kopukluk ve çözümsüzlük öyküye bir olumsuzluk katmıyor aksine önemli işlevler görüyor.
Çünkü bu yaklaşımla anlatıcı aradan çekiliyor ve anlatım sorunsalı okuyucuya geçerek hayatiyetini sürdürüyor.
Böylece öykü okuyucuda yeniden üretiliyor,çoğaltılıyor.
Murathan Mungan modern öykünün bu son anlayışı ile modern hayat arasında bağlantı kuruyor ve şöyle diyor:
"Hikaye sonunu size bırakıyor,Sonra,diyorsunuz,Peki sonra ne oldu?
Ne yapacaksın sonra ne olduğunu?
Sana ne!Diye tersliyor hikaye;hatta belki,Sonunu ben bilmiyorum,ya sen biliyor musun?Diye dalga geçiyor.
Ya da;Peki,sence ne oldu sonra?Diye karşı soru soruyor.
Ya da omuz silkerek:Hepsi bu kadar ,diyor.
Kusura bakma ama,hepsi bu kadar!Tıpkı hayat gibi!
Hayatta da daha fazlası yok ki!"
"Döngüsel zaman" ve "ebedi tekrar" kavramlarını düşündüğümüzde öyküdeki "son" ve "başlangıç" ayrımının önemsizliğini daha iyi anlıyoruz.
Şebüsteri bu konuda şunları söylüyor .
"Birisine nihayet nedir diye sormuşlarda 'insanın başladığı yere dönmesidir' demiş."
Öykü okumak ve yazmak hakkında Okuduğum en doyurucu eserdi.
Hatta okuduğum en doyurucu eser diyebilirim.
Hayranlıkla okuduğum bir deneme türüydü.
Necip Tosun Edebiyatımızın en donanımlı kolonlarından biri bence.
Edebiyatımızdaki bir çok bakir alını ortaya çıkarmış ve farklı bir açıyla okumak için yön göstermiş.
