Geçmişte bir yerde takılı kaldı. Bitmiş bir zamanda. Babamın hala yaşadığı, benim hala çocuk olduğum bir zamanda. İnsanların ancak babaları öldüğünde büyüdüğünü bilen ve çocukluğumu benden esirgemeyen merhametli bir zamanda.
Hayat sandığımdan daha değişkenmiş. Uzun bir zaman üzüntülü geçtikten sonra mutlu da olabiliyormuş hayat. Ya biri ya öbürü olmak zorunda değilmiş, kişilik adı verilen bir yolu tutturup sonuna kadar öyle gitmiyormuş.