Yorulursun illaki yolun bir yerinde, yol sana devam etmeni söyler ama senin kıpırdayacak, konuşacak halin bile kalmamıştır.Ne yapabilirim diye düşünürsün elinden bir şey gelmez oysa.Ne yapmalı bu durumda beklemeli mi bir şeyler düzelecek diye yoksa artık pes mi etmeli? Son olarak ise başını alıp gitmek mi seni hiç tanımayan insanların yanına?
İnsandan insana fikir değiştirenlerden korkmak gerek.Senin yanında savunurken bir meseleyi bir diğerinin yanında farklı konuşmaya başlıyor.Bu da haliyle güvensizlik getiriyor.Karakterini oluşturmak için çabalamayan insanlardan uzaklaşmak lazım.Kişiden kişiye farklı hallere bürünür.
Ne trip atmak istiyorum ne de atılsın istiyorum.Şu zamana kadar bunun normal bir şey olduğunu düşünürken artık öyle düşünmüyorum.Insan yaşamadan bazı söylenen şeylere evet doğru haklısın deyip geçermiş.Ama başına geldiği vakit ona katlanamazmış.
Eğer sizi yoruyorsa insanlarla kurduğunuz herhangi bir ilişki bırakın, kimseye katlanmak zorunda değilsiniz.Bunları anlattığım gibi uygulamak dileğiyle.
Okur Takip Önerileri
Bilinmeyen Duygular
Hissetse de söyleyemez insan bazen ağlar,bazen ise güler bazen sinirlenir, bağırıp çağırır kime olduğu önemli değil aslında kendine kızar.Içi içine sığamaz olur.Bulunduğu ortamda bile sıkılmaya başlar, bunalır.Insanlara anlatırken kendininde anlamadığından bahsedip durur ama bilir sebebini aslında.Söyleyemez hissettiklerini, açıklayacak kelime bulamaz.Zaman zaman ucundan kıyısından bahseder ama bir anlayan çıkarsa ortaya.
İnsanların fikrimi sorup sorupta âman çokta umrumda demesi kadar insanı hem sinirlendirip hemde güldüren bir şey var mı?Eğer insanların size sadece güzel şeyler söylemesini istiyorsanız fikir danışmayınız.
Karşındaki insanın asla seni dinlemeyip ama senden hep dinlenilmek istemesi artık gerçekten çok can sıkıcı olmaya başlıyor benim için.Beni dinlemeyeni dinlemek beni anlamayanı anlamak istemiyorum.
Bazen düşünüyorum da çok sevdiği bir kimseyi kaybedince insan ne kadar üzülür.Birde kaybettiği kişi hayat arkadaşı ise bu dünya boş gelmeye başlar,hiç bir şey yapası gelmez insanın.
İnsan hayatta yaşadığı canını yakan, ya da onu huzursuz eden şeylere bile zamanla istesede istemesede alışıyor.Dünya nın işi de bu herhalde,insanı her şeye alıştırması.
Insanlar bir şey anlattığında her zaman yorum yapmak ne kadar doğru?Belki ben kötü bir şey söyleyeceğim ve bunu sana söylemek istemiyorum.Karşımdakini üzmek istemiyorum.Bir tepki vermem gerekiyor Belkide her şeyi fazlasıyla düşünmemek gerekiyor.
Bazı şeyler bazen çok üstümüze gelir ve sen onu birisine anlatmak istersin.Eğer anlatacak birilerin varsa çok şanslısındır.Tabi ki her zaman anlatacak insanların olması yetmeyebiliyor.Birisinin sana nasılsın diye sormasını beklersin.Ve o nasilsin sorusu sana ilaç gibi gelir.Çünkü bir mesele olduğunda onu o andaki duygu ile anlatmak içini dökmek istersin.Zaten daha sonra anlattığında kendi kendine çözmüş atlatmış oluyorsun.Yani hayatımızda etrafımızda insanların olması bir şey ifade etmiyor.Onların ihtiyacın olduğunda yanında olup olmaması önemli oluyor.
Konuşulabilecek o kadar şey varken nasıl da susar insan...
İnsanların herkesi sürekli eleştirmesi can sıkıcı oluyor artık,en küçük şeye yürüyüşlerine, oturuşlarına, kalkışlarına bile laf buluyorlar.
İnsanlar, insanların içinde,insana hasret yaşarlar. Özdemir Asaf