İrem Caner
@iremedair
10 okur puanı
Şubat 2023 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
200 syf.
·
Puan vermedi
·
6 günde okudu
İçimdeki sesler susunca, başka şeyler duymaya başladım. bizim evin içinde ne çok ses varmış meğerse.
Okur Takip Önerileri
Birbirimizi tutunamadık, çarpık sadece, dedik ve uzaklaştık.
Yersiz yurtsuz yaşadım ömrüm boyunca. Kendimi tutunamayınca kimsenin bana tutunmasına da izin veremedim. Olmadı.
Anneme yaslanmaya çalışıyordum, babama değil, inadına anneme yaslanmaya çalışıyordum. Ona tutunamayınca hiçbir yere sığamıyordum.
Nasıl anlatsam, havada gibiydim hep. Bastığım bir toprak, tutunduğum bir dal, yaslandığım bir duvar yoktu.
Kendimi yarım hissediyordum. Yarım yamalak... Bu yarımlığı hatırlamamak için üstünü örtüyordum kendimin. Görünmez olana kadar.
Kolayı bu çünkü. Kız, küs ve somut bir köşede. Kaçmayı daha kolay buldum. Her şeyden, herkesten kaçmanın soluklanacak bir durağı var, ama kendinden kaçıyorsun durmadan kaçıyorsun, durdun, dinlendim bir an bile olmuyor. Şunca senedir yaptım bundan başka bir şey değildi.
İnsan böyle bir şey. Nerede, hangi yaşta olursa olsun, kabuğunu kırıp içine baksan içi cılk yara. Yarasız, dertsiz, sırsız insan yok da, işte kimisi üstünü iyi örtüyor. Ben de örttüm.
O kadar kapattım ki, kendim bile sormadım kendime. Bir kere oturup da kendimle, Selami' yle konuştuğum gibi konuşmadım. "Sen niye böylesin Ethem, gel, our konuşalım.
Anlat içindekini, anlat da rahatla" demedim kendime. Sadece şikayet etmeyi bildim.
Ulan yaşamak ayrı dert, yaşadığını anlatamamak ayrı dert. Anlatsan, seni anlayacakları bile şüpheli. Sadece bu yetmez mi insana?
Oysa,
“ Bu kadar değildi kimsenin hikayesi.”
Ne büyük bir karanlıkmış yalanlarımız. Bütün pencerelerimiz açıldı birbirimize.
Masanın altından ayakları ayaklarıma değsin,üşümüş olsun.
Olduğum yerde olmak istemiyorum ama olduğum yerden çıkıp gidemiyorum da.