Katı olan her şey buharlaşıyor, hayata tutunmak için inanmaya mecbur kaldığımız bütün yalanlar günü gelince açığa çıkıyor. Ve sonra biz ölmüyoruz. Daha kötü bir şey oluyor. Öğrendiklerimizle yaşamaya devam ediyoruz.
İçimde tonla kimlik taşıyorum ve tekinin bile hayrını görmüyorum. Hepsi yumru yumru. Hepsi ayrı telden çalıyor. Duymamak için kulaklarımı tıkasam da çıldırtıcı uğultuları kesilmiyor.
Uzun süre, düşe kalka da olsa yola devam ettiğimi sandım. Büyük hayaller kurmadım ama şaşaalı bir hayal kırıklığına dönüşmemek için de hayli çırpındım.
Bazen yalnızlık her şeyi öyle seyreltir ki, duru bir bakışla görüp seçiverir insan kendine benzeyeni. Sonra ona sarılır ve bir daha asla bırakmak istemez.