ilk kez ailemden başka birinin benim için bir şeyler yaptığına şahit oluyordum ve bu duygu garipti. kalbimin içine sakladığım çocuk, dişlerini kocaman açıp gülümsedi. o gün, uzun zaman sonra ilk kez onu hissetmiştim.
“Ağlamak istiyordum, dolup taşan sinirimle beraber etrafımdaki kimseyi umursamadan hüngür hüngür ağlamak istiyordum. Belki o zaman bir nebze olsun rahatlardı bu, kapana kısılmışçasına daralan ve acıyan ruhum.”
Hele saygı duyduğum daha az insan var. Dünyayı tanıdıkça hoşnutsuzluğum daha da artıyor; her geçen gün insan karakterinin tutarsızlığına ve akıllı, duygulu görünenlere bile güvenilmeyeceğine olan inancım güçleniyor.
Sayfa 141 - hasan ali yücel klasikler dizisiKitabı okudu