"Karanlığın hâkim olduğu o kara kuytu sessiz gecelerde kalabalıklaşırdı dinmeyen gönül sancısı. Evin o dar ve köhne camından dışarı bakar, annesini yâd ederdi. Gökyüzünü saatlerce izler, her gece annesinin silüetinin bir yıldıza büründüğüne inanır, gece oradan onu gözleyip koruduğunu hissederdi."