"Madem cismen fâniyim, bu fânilerden bana ne hayır gelebilir? Madem ben âcizim, bu âcizlerden ne bekleyebilirim? Benim derdime çare bulacak bir Bâki-i Sermedî, bir Kadîr-i Ezelî lâzım."
Kendini önemsemeyi bıraktığın an değersizleşiyorsun .
İnsan nasıl olur da kendisinden çok bir başkasına duygularını bu denli yükleyebilir?
Kendi benliğimin çıkmaz duvarları arasında hapsolmuş bir vaziyette bekliyorum .
Umarım kurtulabilirim.
Hayatta duygular konusunda da bir eşitliğin olması şart. Aksi taktirde tartının bir tarafı daha ağır basar ve tüm yükler oraya biner . Bu durumda olan her şey bitmeye mecbur bırakılır .