Aklın Celladı
Tedirginlikle girdiğim bu odaya, aitlik duygumu yitirmişliğin verdiği acıyla bağlı kalacağım aklımın ucundan bile geçmezdi. Çevrede gördüğüm insanlara ve bu ölü renklere katlanabilmek onca problemin içinde başka bir sorun yaratıyor bana.Canım sıcak bir kahve istiyor. Sigara ve kitaba gereksinim duyuyorum. Kim bilir kaç gece uykusuzlukla baş etmek zorunda kalacağım. Kaç gece deliliğime daha çok delilik katacağım ?
Sorsanız bana, kimsenin benim hakkımda gerçek bir bilgiye sahip olmadığını söylerim. Bakışlarında bile şefkat sezinlediğim insanlardan nefretle uzaklaşıyorum. İstediğim şey ilgi değil ki. Acınası bir durumda olduğumu hissettirdikleri sürece aynı duyguyla yaklaşacağım onlara. Ve sevme yetimi doğaya bağışlayacağım. Ilık bir yaz akşamı gökyüzünü izlerken acılarımdan arınacağım.
Öykü; Selvihan Kadıoğlu