Sabitlenmiş gönderi
“Ey Türk! Üstte gök yıkılmaz, altta yer delinmezse senin devletini, töreni kim bozabilir?”
Sayfa 27Kitabı okudu
264 syf.
·
Puan vermedi
·
Beğendi
Okur Takip Önerileri
Her insan eşsizdir, her insanın özel bir tekâmül süreci vardır. Yeryüzündeki görevi, varlığının anlamı özgündür. Tıpkı parmak izi gibi... Dolayısıyla herkesin yolculuğu da başkadır bu yüzden. Birinin yolu diğerinin ideal yolu olmayabilir. Her deneyim, her insanda başka bir sınava dönüşebilir. Kimi hayata yeniden başlar bir sınavla, kimi geciktirir kendini, içine kapanır. İkisi de başka ödevler almışlardır ama aynı durumdan. Ne iyi ne kötü, ne doğru ne yanlış... İkisi de ihtiyacı olanla buluşmuştur nihayetinde.
Sayfa 121Kitabı okudu
“Ey gönül; ille de birini seveceksen dışını değil içini seveceksin. Gördüğünü herkes sever ama sen asıl görmediklerini seveceksin. Sözde değil özde aşk istiyorsan elbet tene değil cana değeceksin.”
Sayfa 86Kitabı okudu
“Kusur bulmak için bakma birine, bulmak için bakarsan bulursun, kusuru örtmeyi marifet edin kendine. İşte o zaman kusursuz olursun.”
Sayfa 72Kitabı okudu
İnsanoğlunun çıkarcılığı karşısında var
ettiği ayrımcılık kabul edilemez. Kimse sahip olduklarından dolayı üstün sayılamaz. Buna karşılık kimse sahip olmadıkları yüzünden aşağılık görülemez.
Sayfa 67Kitabı okudu
Ağlamak hepimiz için arınmaktır. Ruhu yıkamak, temizlemek, tazelemektir.
Ağız tadıyla gülebilmenin sabrıdır, hak edişidir.
Gülmek de insanlığın ortak duygusudur...
Ağlamayı bilen gülmeyi de iyi bilir muhakkak...
Sayfa 53Kitabı okudu
Gözlerin ağlaması ruhun gülmesidir” der şair ve ruh insanlığı ortak bir şemsiyenin altında bir araya getirir.
Sayfa 52Kitabı okudu
“Ey can! Doğru insan mutluluk, yanlış insan tecrübe bırakır. Hiçbir şey boşa yaşanmaz.”
Sayfa 50Kitabı okudu
Bir ayrılıkla, bir vazgeçişle başlamıştı neyin hikâyesi. İnsan ayrılık acısını bazen istemeden de olsa yaşar ve o ayrılık onu aslında kendi ruhaniyetine götürür. Kamışın ayrılığı önceleri onu çok üzmüştü. Fakat sonrasında sabrı öğrenmiş oldu.
Sayfa 43Kitabı okudu
Evreni büyük bir yapboz gibi düşün. Hepimiz bu yapbozun birer küçük parçasıyız sadece. Hepimizin bir özelliği var. Fakat birilerini taklit etmeye başladığımızda yapbozun içindeki doğru yerimizi kaybediyoruz, daha da kötüsü kendimizi koyacak yer bulamıyoruz.
Ancak kendimiz gibi olabildiğimizde ait olduğumuz yerle buluşabiliyoruz.
İşte o zaman ben biricik oluyorum, sen biricik oluyorsun.
Sayfa 43Kitabı okudu