Ne kadar itici bir dili var. Kesin ben de cahilim yoksa ne haddimize beğenmemek. Olsa olsa kapasitemiz yetmemiştir. Bilgi de insana ağır bir yüktür. Onu taşıyabilen insan mutlu insandır, taşıyamayan İlber Ortaylı gibi olur. Kitapta o kadar “ Ama ben de…” ile başlayan kendini övücü diyaloglar var ki “ yaw he he sen en iyisisin “ demek zorunda kaldım 😄