İnsanlar kırık kalpler yüzünden ölürdü. Kalp krizi geçirirlerdi. İşler ters gittiğinde ve dağılıp yıkıldığında en çok incinen şey kalp olurdu.
“Yalvaran gözlerle çevrenize bakıyor ve haykırıyorsunuz: ‘Hey kardeşim! Düştüm, yaralıyım, bana yardım et!’ Ama size kimse yardım etmiyor. Sesinizi duyuramıyorsunuz. Umursamadan, belki farkınıza bile varmadan önünüzden geçip gidiyor herkes. Ama isteseler bile, zaten yardım edemezler ki: Ölüm ve siz, yaşam ve siz, karşı karşıya, teke tek, baş başasınız… Baş başa! Ne romantik! Ve ne denli lirik!”
Sayfa 53Kitabı okudu
'Aşk bir renktir inanın
hayır ona bir renktir demek istemedim aslında
cevizlerin kabuklarını kırın kırın orada bir aşk
aşk bulunur kırık kalpler artık üşüyemedikten sonra
aşk bir bitkidir bir başka
yerden dikkatlice bakınca'
işte böyle
İşte böyle... Aşk, insana kırık kalemler uzatarak ''Al, beni yaz'' der. Kırdığı kalem, idam fermanındır.
Sayfa 18Kitabı okudu
İkimizin de geçmişi kırık kalpler mekanıydı sanki.
Kanes YayınlarıKitabı okudu
"İkimizin de geçmişi kırık kalpler mekanıydı sanki."
Kanes YayınlarıKitabı okudu
" Biraz gün ışığının iyileştiremeyeceği bir şey yoktur."
Sayfa 91Kitabı okudu
Sadece tek bir hayatımız vardı. Günlerimizi oturup geçmişe özlem duyarak geçirebilirdik. Eski resimlere bakıp kendimize aynı eski hikâyeleri anlatabilirdik ama onlar sadece hikâyeydiler. Birer anı. Yaşanmış ve bitmişlerdi. Belki harika ve hayret vericiydiler, belki hayatlarımızı bir daha hiç değişmeyecek şekilde değiştirmişlerdi, ama artık yoktular.
Sayfa 322Kitabı okudu