Memleketin âli menfaatleri, şahısların menfaatlerine kurban ediliyordu. Dışarıda topraklar, içerde makamlar yağma ediliyordu. Birlik beraberliğe en çok ihtiyaç hissedilen bir demde, Osmanlı denilen çınarı yıkmaya çalışıyorlardı.
....... Akıncı beylerinin atlarını suladığı Tuna’m, benim nehrim; ovasında kuzularımın oynaştığı, üzerinden geçit veren yolların aşıldığı Balkan’ım, bitmeyen sevdam benim! Göz göre göre sizi bizden kopardılar. Unutmasınlar ki biz o topraklara mührümüzü vurduk. Tarih, Osmanlı’nın adaletinden dünya durdukça bahsedecektir. Lakin zulüm yapanları da nefretle hatırlayacak ve yedi ceddine lanet okuyacaktır.
Ağla Tuna arkamdan, ağla Kocadede’ye,
Toprağın öz sahibi şimdi nerdedir diye!
Avrupa, acaba şu vahşiyane dökülen kanlardan dolayı katiyen mahçup olmayacak ve kızarmayacak mı? Fakat Avrupa utansın, utanmasın bugün her türlü lanete layıktır.