Albert Camus'dan Ruha Dokunan Düşünceler
Ömer SevinçgülEn Eski Albert Camus'dan Ruha Dokunan Düşünceler Gönderileri
En Eski Albert Camus'dan Ruha Dokunan Düşünceler kitaplarını, en eski Albert Camus'dan Ruha Dokunan Düşünceler sözleri ve alıntılarını, en eski Albert Camus'dan Ruha Dokunan Düşünceler yazarlarını, en eski Albert Camus'dan Ruha Dokunan Düşünceler yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"Ben kendi hesabıma, sanatım olmadan yaşayamam. Ama bu sanatı her şeyin üstüne koymuş da değilim" der bir denemesinde.
Peki nedir sanattan beklediği? "Sanat bence, en büyük sayıda insanı, ortak acılar ve sevinçlerle coşturacak görüntüleri, biçimleri bulmaktır" diye ifade eder görüşünü.
Ama ihtiraslar hissedildiği anda, insan onlar tarafından yutuluyor.
Sanatçı, kendini bu başkalarına gidip gelme ile yoğurur: Vazgeçemediği güzellik ve kopamadığı topluluk arasındadır. Onun için gerçek sanatçılar hiçbir şeyi küçük görmezler, yargılamaya değil anlamaya çalışırlar.
Fakat dünyanın öbür ucunda hapse girmiş ve hor görülmüş, bilmediğimiz bir insanın çıkmayan sesi, yazarı yalnızlığından kurtarmaya yeter. Hiç değilse, özgürlüğün sağladığı imkanlar içinde, o çıkmayan sesi unutmamayı ve onu sanat yoluyla duyurmayı başardıkça.
Eski zamanın sanatçıları zorbalık karşısında hiç değilse susabiliyorlardı. Günümüzde zorbalıklar gelişti: Bugünün zorbalıkları ne susmayı kabul ediyor ne tarafsızlığı.
(Albert Camus)
Zamanımızda olup bitenlere sanatçı olarak karışmak zorunda değiliz, ama insan olarak karışacağız elbet. Sömürülen ya da kurşuna dizilen madenci, kamplarda, sömürgelerde yaşayan köleler, ezilen, canı çıkarılan dünya dolusu insan sürüleri sustuğu sürece, konuşabilenlerin onların yerine konuşması, onlardan yana olması gerek.
(Albert Camus)
Başımı döndürecek ve başkalarını cinayete razı edecek kadar baş döndürmüş öyle çok kanıt duydum ki, insanların tüm mutsuzluğunun açık kınuşmamalarından kaynaklandığını anladım.
(Albert Camus)
Çaba her zaman bir kazanç saglar, ne olursa olsun.
...
Başaramayanların sorunu tembelliktir.
(Albert Camus)
Söyleyecek o kadar çok şeyim var ki, Jean. Hastalığıma aldırış etmemiştim hiç. Bana sık sık söylediğinizi anlamıyordum, hani o zaman zaman içinizdekileri gerçekleştirmeye vakit bulamadan yolda ezilmek korkusuna kapıldığınızı.
(Albert Camus'un bir mektubundan)