Söyleşi-Röportaj tarzında okuduğum ilk kitap ama hikaye gibi geldi bana. Çünkü Yaşar Kemal çocuklarla yaptığı söyleşiyi soru cevap şeklinde değil daha ziyade hikayeleştirerek yazmış. Peki kim bu çocuklar, kimsesiz çocuklar, yalnız çocuklar.. Polyanacılık yapmadan gerçekleri gördüğü gibi duyduğu gibi aktarmış yazar. Bu çocukların hepsi suçsuz değil aralarındaki çoğu hırsız mesela ama hukukta da olan bir şey vardır, yargılanan çocuklara, suç işleyen çocuklara şüpheli, sanık demeyiz, suça sürüklenen çocuk deriz. Çünkü bu çocukları suç işlemeye iten, yalnızlığa, kimsesizliğe, çaresizliğe iten biziz. 21. yüzyıldayız hala nasıl sokak çocukları olur anlamıyorum, hani sosyal devlet hani vicdanlı halk.. Yazık çok yazık okurken çokça duygulandığım üzüldüğüm bir kitap oldu.
