Bu kitabı okumadan önce bana “Aşk”kavramını sorsalardı muhtemelen cevaplayamazdım ya da yanlış tanımlardım.Meğer aşk demek ondan başka her şeyden soyutlanmak demekmiş.Meğer kendini unutmakmış aşk.Benliği tamamen yitirmekmiş. Onun rızası için yanıp tutuşmakmış.Yalnız verdiği lütuflara şükür değil, aynı zamanda kahrını da hoş karşılamakmış.
Bu kitap öylesine güzel anlatıyor ki Hz. Rabia’nın Allah’a duyduğu aşkı,nasıl yandığını onun rızası için, sadece rızası için ne cennetini kazanmak için ne de cehennemine girmemek için sadece rızası için. Nasıl bir aşktır ki bu insan yemeyi içmeyi unutsun? Nasıl bir kendini ona adamadır? Önüne sunulan her şeyi elinin tersiyle itip “Gelecekse Rabbimden gelsin, o beni unutmaz” demesi...
İnsan ister istemez sorguluyor kulluğunu. Muhakeme ediyor. Ben nasılım diye soruyor kendine, utanıyor sonra. Bu kadar sevmek mümkün mü diyor. O seviyeye ulaşmak mümkün mü?
Aşkların ötesinde bir aşk hikayesi kısaca.Güzel şeyler hissettiren,insana kendi aşkını sorgulatan bir kitap.
