Öncelikle bu kitaba dair hiçbir fikrim yokken sırf kapağına ithafen az çok ne anlatmak istediğini anlamıştım. Fakat kitap tamamen bir eroinmanın, eroinle tanışıp geldiği son noktaya kadar ki dramını anlatıyor. Onlar için ölüm aşk olduğu için kitabın adı da burdan gelmekte. Sinan Akyüz yaşanmış olaylara yer verirken kitaplarında bunu bilerek okumak sizde de o etkiyi bırakıp "demek bu gerçek yaşanmış?" diye düşündürüyor. Bu çerçeve de baktığımızda bu kitabı okurken gerçekten tüm samimiyetimle söylüyorum, çaresizlik hissettim. Toplumun bu insanlara bakış açısını biliyoruz, nasıl göründüklerini biliyoruz, uzak duruyoruz ya da hiç denk gelmiyoruz, Allah korusun öylelerindenli konusuyoruz.. Ama asıl sormamız gereken soruyu sormuyoruz. "Neden eroin kullanır yirmi yaşında bir genç?" Bu sorunun üstüne binlerce sebep yazılabilir ki en önemli olan sebep AİLE! Aile olmak aynı soyadını kullanmak değildir. Ve en kötüsü çağ atladıkça, yıl katlandıkça gençler ve dahi çocuklar bu illetin içine düşüyor. Eli kalem tutması gereken çocukların elleri zehir tutuyor. Kitap gerçekten bende çok farkındalık yarattı. Toplumun bir kenarında böyle insanlar var biz görmüyoruz diyerek onları yok sayamayız. Seni sokmayan yılan bin yıl da yaşamasın. Zaman ilerliyor ve zehir avcıları on yaşındaki bir çocuğun hayatını etkileyecek kadar zalimleşiyor. Ailelere ve en önemlisi biz öğretmenlere düşen çok görev var. Görevimizin yalnızca bilgi öğretmek olmadığını bilelim. Bunun bilincinde olmak dileğiyle....
