kitabın sayfasını kapatır kapatmaz aslında bir boşluğa düştüm. zannımca bir yazar ancak bu kadar iyi anlatabilirdi kendi yaşantısını, en fazla bu kadar olurdu kendi yaşamının bilincinde. palyaço… bir adamın hayatına işleyen, kendi öz benliğini bulduran sadece bir kostüm. ağladım, uzun zaman sonra bir kitap beni böylesine yaşlara boğdu. beni üzen bir diğer kısım ise yazar ile sohbetimin olmasıydı. doğum günümden bir gün sonra kadıköy sahilinde arkadaşlarımla bir aradayken yanımıza gelip bize çeşitli sorular soran ve sohbeti oldukça akıcı olan yazardan kitapları aldığımızda hiç böyle bir hayatının olacağını tahmin etmemiştim. pozitifti, mutluydu ve acılarını güzel bir şekilde saklayabilmişti. acıya dair hiçbir kanıt yoktu irislerinde. oysa neler yaşamıştı bu irisler, kaç defa ağlamıştı özlemden, acıdan. herkesin okumasını şiddetle tavsiye ediyorum, kitap abartılmayı kesinlikle hak ediyor.
