'' Bir zamanlar Datça'da yargıladığım ne varsa hepsi bizzat bendim. Ben , Mukaddes ablanın yorgunluğuydum. Ben Demet'in çıkmaz sokakta mahsur kalmış umutsuzluğuydum. Ben Kazım abinin işyerinde saklanarak kaçabileceğini sandığı gerçek hayat korkularıydım. Ben, Asrın'ın kendine güvensizliğiydim. Ben Nurten ablanın kabul edişleriydim. Ben Ümit abinin içtikçe geldiği yerleri, yaşadığı şeyleri, unutma isteğiydim. Ben Oya'nın hakir gördüğüm hayalleriydim. Ben Barış abinin yardım diye bağıran isyanlarıydım. Ben Bakes'in içindeki intihara meyildim. Ben Rafet'in kafasındaki belirsizliklerdim. Ben Fulsen'in bir kez daha mutluluğu yanlış yerde arayan ta kendisiydim.....'' Kitap özet olarak bu şekilde ilerliyor. Bu anlatım bir Fulsen'in ağzından, bir Figen'in ağzından anlatılıyor aynı şekilde ama ne zaman hangi kişi tarafından anlatıldığı hiç belirtilmediği için acaba şimdi kimin bakış açısı ile okuyorum diye de düşünüyorsunuz okurken tabi. Ya da ben bu dizüstü edebiyatını sevmedim de eleştirmek için bahane arıyorumdur.
