Necip Fazıl’ın bir dönem Türk basınının merkezi olan “Bâbıâli” ekseninde, dönemin sanatçı, yazar, mütefekkir ve siyasetçileri hakkındaki görüşlerine yer verdiği, “O ve Ben” kitabının tamamlayıcısı diyebileceğimiz otobiyografik eseri. Kitapta yazar hayatını 1934’e kadar “Genç Şair”, 1934-43 “Mistik Şair”, 1943’den sonra “Sabık Şair” diye üç kısma ayırarak anlatmış. Özellikle “Genç Şair” dönemlerindeki bohem hayatını, kumar düşkünlüğünü, iş hayatında dikiş tutturamamasını, düşünce buhranlarını özeleştiri yaparak anlatmış. Fakat Necip Fazıl’ın karakter olarak kendinden başka kimseyi beğenmeyen, küçümseyen bunu yaparken de hakarete varan sözler etmekten çekinmeyen kibirli, ukala tarafının bolca görüldüğü bir kitap. Türk Edebiyatında, sanatında, siyasetinde iz bırakmış bir çok isim bu aşağılayıcı sözlerden nasibini almış. Bu yönüyle bana çok itici geldi. Fakat Necip Fazıl’ın dilinin, ifade gücünün her eserinde olduğu gibi bu eserinde de çok etkileyici olduğunu kabul etmeliyiz.
