Beni Düzgün’e iten asıl duygu neydi biliyor musun? Nereden bileceksin? Hakan’a aşık olup onun evine yerleşmen! Şaşırma! Platonik aşklarımız, el ele tutuşmalı, öpüşmeli ilişkilerimiz dostluğumuzdan zaman çalmadığı gibi, daha da eğlenceli hale getiriyordu her şeyi. Ama sen tutup Hakan’a gittin. Kendimi büyük bir boşluğun içinde buldum birdenbire. Yurt hapishaneye, oda hücreye dönüşmüştü benim için. Her akşam firar eder gibi geliyordum arkandan. Adam bir gün olsun ‘ne oluyor’ diye sormadı. Neredeyse üçümüz birlikte yaşamaya başlamıştık. Sana ne kadar sıcaksa, bana da o kadar sıcak davranıyordu. Birlikte yiyor, birlikte içiyor, birlikte geziyorduk. Tüm bunları yaparken, paylaşırken, senin elini tutuyor, seni öpüyordu. Sonra siz, beni bırakıp yatmaya gidiyordunuz. Sevişiyordunuz. Kimi zaman seslerinizi duyuyordum. Sana aptalca gelecek ama haksızlığa uğradığımı düşünüyordum. Bir gün biriniz, ‘Sen de gelsene,’ diyecekmiş gibi geliyordu bana; demiyordunuz. İşte o akşamlardan birinde Hakan’ın elini tuttum, sarıldım. Yine senin yanına gitti. Keşke ben de gelseydim arkasından. Hayatımda bir kez ben de çocuk olup ağlasaydım; korkuyorum deseydim, üşüyorum deseydim, o yaptığınızdan ben de istiyorum deseydim; girseydim aranıza!
