“Okuduğumuz kitap bir yumruk gibi bizi uyarmıyorsa ne işe yarar?”
• Franz Kafka
Onlar kendileri için hiçbir şey istemedi. Kendilerinden önce yaratılmış olan sömürü ve adaletsizliğin sonuçlarını gelecektekilerinde yaşamamasıydı tüm istekleri. Bir elmaya sadece bir besin gözüyle bakanlarla, aynı elmaya emeğin sömürüsünden sonra gelen kar olarak bakanların muharebesi var kitapta. Bir bütünün önemli bir parçası var. Kitlenin birey olmaktan çıkıp tek bir gövde haline dönüşümü var. Liderliğin bir mücadelede ne denli önemli olduğunu anlamak var. Bir davaya inanmış bir insan neleri yapabilir? Yıllarca beraber yaşadıkları ufak tefek arkadaşının artık soğumuş bedeninin, küçük bir kıvılcım bekleyen o ele avuca sığmaz devasa gövdeye hayat vermesi neyle açıklanabilir?
Ben bu kitaptan çok şey öğrendim. Bir gün kavgaya girersem silahları değil, ruhları harekete geçirmem gerektiğini bana hiçbir metod kitabı öğretemezdi. Aslolanın galibiyet ve ya yenilgiden öte, birlikte mücadele etme kabiliyeti olduğunu; bu birlikteliğin her şey bittiğinde dahi silinmez bir biçimde kalplere kazınacağı fikri bana kalırsa zaferden bile daha coşku verici.
Ne zaman ezilenler kendini ezenlere karşı mücadeleye girişse, nerede ürettiğinin ve emeğinin karşılığı arayan bir insan haykırsa yanlarında hep bir Mac ve Jim olsun isterim.
Son olarak söyleceğim şu ki: onlar hiçbir şeyi kendileri için istemedi...
